Gespot op de camping: The perfect kid

Ze zijn slim, knap, sportief én hebben een goed gevoel voor humor. De vier Love2camp-kinderen zijn perfect. Dachten we. Maar toen kwamen we op de camping écht The perfect kid tegen.

We schreven al eens over Mrs. Perfect en Mr. Perfect. Dat wij, noch onze wederhelften aan deze knapperds kunnen tippen, zal geen verrassing zijn. Gelukkig hebben we onze kinderen nog. Die zijn immers wél perfect. Helaas, ook die illusie verdween als sneeuw voor de zon toen we op de camping een nóg perfecter kind spotten.

Terwijl wij, net gearriveerd, uitgeput onze uitdragerij stonden te bekijken, kwamen ze aangereden. De overburen. Ze arriveerden in een auto die eruit zag alsof hij net uit de wasstraat kwam met daarachter een hypermoderne caravan (natuurlijk een tandemasser). “Yes, die zijn van onze leeftijd”, zei dochterlief verheugd toen ze de kinderen op de achterbank zag. Ze huppelde er meteen naartoe.

Dikke maatjes!

De blik van moeder sprak boekdelen toen ze mijn Floddertje zag aankomen. Ik kan het haar niet helemaal kwalijk nemen, want na een lange dag in de auto zag ze er niet meer zo fris en fruitig uit als toen we die ochtend voor dag en dauw vertrokken. Piekhaar en ijsvlekken op een jurk staan nou eenmaal niemand charmant. Zelfs mijn perfecte dochter niet. Zij was zich echter nergens van bewust en kwebbelde ronduit. Het eerste contact was gelegd.

iPad op de camping

De buurkinderen bleken inderdaad van dezelfde leeftijd als mijn kroost. Bovendien hadden ze een klik. De ouders waren ook prima mensen. Geen gezellig borrelburen, maar prima lui. Ik vond ze wat streng, maar hee, alles beter dan een onopgevoed zootje ongeregeld. En het moet gezegd: het strenge regime had effect.

Soms zit het mee, soms zit het tegen…

Dat bleek eens te meer toen zoonlief in de hangmat lag en zeurde om de iPad. Ik probeerde hem af te poeieren met een boek, maar het scherm bleef lonken. De buurjongen wipte aan en verwonderde zich over het herhaalde gevraag. “Nee, is toch nee”, zei het knulletje. “Ik mag op vakantie trouwens helemaal niet op een schermpje. Dus ik vraag het niet meer want het mag toch niet.” Ouch.

Wat de boer niet kent

De volgende ochtend liep ik langs het reispaleis van de overburen. Ze stonden in de startblokken voor een bezoek aan een museum. “Ik heb er niet zoveel zin in”, vertrouwde het meisje me toe. “Maar eigenlijk is het wel goed om te gaan, zo leer ik nog wat.” Ik prijsde haar de hemel in, en dacht terug aan eerder die dag. Toen ik vertelde dat we een lokale markt zouden bezoeken, was het commentaar van mijn eigen kroost niet van de lucht. Een dorpje? Een markt? Zwemmen wilden ze.

Als je in Spanje op vakantie bent eet je natuurlijk paella. Of niet?

Gelukkig waren ze wél enthousiast over de Spaanse avond op de camping. Onder de indruk van de Flamenco-dansers zochten we een plekje op het terras. Kannen sangria en grote pannen paella werden naar buiten gedragen. “Ik weet niet wat dat is, maar ik ga dat echt niet eten”, mopperde er een naast me. Mijn “dan eet je maar niks”, maakte weinig indruk. Met een schuin oog zag ik hoe het buurjochie de ene na de andere mossel naar binnen werkte en later nog een tweede keer opschepte.

Schijn bedriegt. Ook op de camping

‘s Avonds spraken mijn lief en ik verwonderd over de buurkinderen. Mankeerde er iets aan onze opvoeding? Deden we iets verkeerd? Waarom zeuren die van ons soms wél om een schermpje? Waarom gooien ze in eerste instantie vaak hun kont tegen de krib als we wat cultuur gaan snuiven? En die lokale specialiteiten? Waarom zijn ze daar niet gewoon nieuwsgierig naar?

Simpelweg, omdat ze niet perfect zijn. Net als de buurkinderen. Toen een van hen korte tijd later een pakje kauwgom in de campingwinkel ‘vergat’ af te rekenen, bleek hoezeer ik me had vergist. Terug bij de tent keek ik naar mijn eigen monsters. Er is vast genoeg op ze aan te merken, maar voor mij zijn ze perfect.